Wim De Craene
30-07-1950

20 Singles bekijken van Wim De Craene

Geboren te Gent op 30 juli 1950 was Willem (Wim) Marcel De Craene het vierde kind in een gezin met vier jongens en drie meisjes. Hij groeide op en volgde school in Melle bij Gent. Op zijn zestiende kocht hij zijn eerste bescheiden gitaar met de opbrengst van zelfgemaakte fotogrammen en allerhande gelegenheidsjobs. Het ‘Praktisch handboekje voor gitaar en ukulele’ van ‘Nonkel’ Bob Davidse was voor hem, zoals voor velen van zijn generatie, een gids naar de eerste basisakkoorden. Wim was actief in de jeugdbeweging en vond daar zijn eerste dankbare publiek. Drie akkoorden, een paar goede luisterliedjes, heel veel moed en een overwinning in een plaatselijke wedstrijd voor jonge talenten, brachten hem in het voorprogramma van een optreden van Miel Cools te Melle.
Op school lijkt het minder te lukken. Wim volgde verpleegkunde maar brak zijn studies vroegtijdig af. Nochtans geboren voor het podium, werd de toneelklas van het conservatorium in Gent ook geen succes. Met achttien jaar maakte hij zijn debuut als zanger/gitarist bij de folkgroep ‘Ja’ uit Wetteren maar dit was maar van korte duur. Wim keek op naar de hoofdfiguren van het Nederlandse luisterlied en cabaret met Ramses Shaffy en Herman Van Veen voorop en Amsterdam lonkte. Ramses Shaffy werd zijn mentor en liet hem optreden in zijn café chantant ’t Cloppertjen. Het repertoire van Wim viel op door zijn sociale bewogenheid en hij vond een dankbare bron in het creatieve- en historisch opzoekingswerk van de links kritische journalist Jaap van de Merwe. In de eerste krantenreacties werd hij omschreven als een Rimbaud gezinde dichter die in het spoor van Shaffy en Van Veen wou ontsnappen aan het stigma van de Vlaamse ‘kleinkunst’.

Terug uit Nederland woonde hij kort in Brussel, Antwerpen en Landegem maar uiteindelijk werd Wetteren bij Gent zijn uitvalbasis voor vele jaren. In 1970 nam hij bij MCA zijn eerste single op, ‘Recht naar de kroegen en de wijven’/’Revolutie nummer 2’, waarmee hij deelnam aan het Humorfestival te Heist dat toen nog een doodernstig gebeuren was. Een jaar later volgde zijn tweede single ‘Rozerood-Oranje/Portret van gisteren’.
Hij vond onderdak bij Decca en onder Al Van Dam bracht hij in 1973 zijn eerste album ‘Wim De Craene’ uit. Wim bevestigde de verwachtingen: sterke poëtische teksten melodieus omkaderd. Het waren gouden jaren voor het luisterlied en voor Wim en het bracht hem in iedere jeugdclub en in iedere parochiezaal in zowat alle hoeken van Vlaanderen.

De aanloop naar 1975 was creatief zeer vruchtbaar en in het voorjaar kwam het album ‘Brussel’ uit. Artistiek een vervolg op het eerdere werk en heel wat ruimte ingenomen voor wat veelbelovend werd aangekondigd als de ‘Jan de Lichte’-opera. Absolute voltreffer op dit album werd het nummer ‘Rozane’, het verhaal van een onmogelijke liefde. ‘Brussel’ is niet geworden wat Wim had verwacht en artistieke meningsverschillen maakten een einde aan de samenwerking met Al Van Dam. Ondertussen ging Wim optreden met een vaste begeleidingsgroep.

Nog in het najaar van 1975 kwam het album ‘Alles is nog bij het oude’ uit. Wim nam zelf de productieleiding op zich terwijl Jean Blaute met sterke arrangementen zorgde voor aangename muzikale omlijsting. Wim liet zich inspireren door de mensen en de dingen om zich heen en als rusteloze waarnemer creëerde hij schilderijtjes over het dagelijkse gebeuren. Het zijn één voor één pareltjes geworden met het nummer ‘Tim’ als magnum opus in zijn creatieve erfenis. Het is dan ook de meest succesvolste periode van zijn te korte artistieke leven.

Wanneer Wim in 1977 het album ‘Wim De Craene … is ook nooit weg’ uitbrengt zit in Vlaanderen de platenverkoop en het podiumgebeuren in een neerwaartse spiraal. Wim, voortdurend op zoek naar nieuwe muzikale stijlen, liet zich voor dit album omringen door ervaren vrienden-muzikanten. Tars Lootens van bij ons en Mike Herting en de Headband (Keulen, Duitsland) hebben een onmiskenbare invloed en toegevoegde waarde op het nieuwe album. ‘Marcelinno’ en ‘Mensen van 18’, in samenzang met Della Bosiers, krijgen heel wat aandacht op de Vlaamse radiozenders, maar konden niets veranderen aan het feit dat liveoptredens uitbleven.
De daaropvolgende jaren was overleven de grootste bekommernis voor Wim en dit had ook zijn weerslag op wat de artistieke creatieveling naar buiten bracht. Toch werkte Wim met hart en ziel tussen 1977 en 1983 mee aan tal van projecten zoals de kindermusical ‘Help! Ik win een miljoen’ van Jan De Vuyst (1977), ‘Vinger in de pap’ ( BRT1980), ‘Boos blijven’ (Kunstenaarsfonds Leo Magits 1982), ‘Pas op’ (SOM 1982).

In 1980 wordt ‘Perte Totale’ uitgebracht en het album bevat, op zoek naar meer aandacht bij het grote publiek, een mengeling van rock en elektronische muziek, alsof Wim de weg zocht naar de feesttenten. Het album is gemaakt met een bescheiden budget maar Mark Malyster leverde uitstekende arrangementen en een voortreffelijk muzikaal resultaat af. Toch draagt dit album onmiskenbaar een aantal sterke teksten met zich mee van een filosoof-mijmeraar, nadenkend over wat hem en de anderen overkomt.

In 1983 is Wim De Craene terug met het album ‘Kraaknet’. Terug, omdat de titels van de liedjes de namen dragen van de buurjongen, het buurmeisje van recht tegenover, de in lang niet geziene verre vriend, terug met verhalen over eenvoudige alledaagse gebeurtenissen. Dirk Bogaert leidde de productie in goede banen en Wim voelde er zich goed bij.
De regen speelde in tal van nummers de hoofdrol en dat was ook niet anders voor ‘Kristien’, het liedje uit de Eurosong-preselectie. Het succes van ‘Kristien’ brengt ook Wim terug in de kijker. Hij verhuisde naar Gent, een andere omgeving en nieuwe inspiratie, en hij mengde zich terug in tal van projecten zoals ‘De blauwe olifant’ (BRT 1985), Jan Puimège Hommage (1985), ‘De Sinterklaas kapoentjes’ (kinderliedjes 1988), ‘Vrijwillig’ (Teleonthaal 1988), ‘Nog twee keer slapen’ (VVKSM 1988).

Met ‘Via Dolorosa’ maakte hij in 1988 zijn laatste album en het stond als het ware ook symbolisch voor zijn eigen laatste reis in het leven.. Met dit tekstueel zeer sterk album analyseerde Wim, de mijmeraar, de filosoof, de revolutionair, de eeuwige opstandeling, voornamelijk zichzelf. Ook besteedt hij aandacht voor het onrecht en de brandhaarden in de wereld. Na meer dan 20 jaar zijn ‘Via Dolorosa’ en ‘Kinderen van het Paradijs’ helaas nog altijd even actueel.
Ook op dit album kon hij het niet laten om te experimenteren en vermengde hij Arabische invloeden en Mark Malyster en Gus Roan leidden het geheel uitstekend in goede banen. ‘Nooit meer vergeten’ en ‘Levenslang’ en tal van andere nummers op zijn vorige albums zijn een schreeuw om aandacht van zijn gekwelde ziel. Voor zijn heengaan bracht Wim nog een tweetal singles uit en gaf zijn medewerking aan het project ‘Neem je tijd’ (BRT 1990) met vertalingen van nummers van Chris Rea en Michel Berger.

Wim overlijdt te Gent op 14 september 1990.
Wim De Craene met zijn subtiele en ironische teksten geldt nog altijd als een van de vernieuwers van het Vlaamse luisterlied. Tal van gevestigde artiesten en nieuwkomers vernoemen hem als hun voorbeeld voor wat ze doen of willen doen. Bij leven voelde Wim zich onbegrepen en miskend maar die erkenning is er na zijn dood te laat in veelvoud gevolgd. Zijn platenverkoop was nooit groot, zijn muzikale zijpaden waren niet altijd even populair, maar wie één of meerdere van zijn albums bezit blijft ze koesteren. En tot vandaag zijn er dagelijks nog altijd één tot meerdere nummers terug te vinden op de speellijst van de Vlaamse radiozenders.
Wim laat ons 7 albums, 20 singles, een 120-tal liedjes en zijn medewerking aan tal van projecten na. Onsterfelijk is hij geworden met liedjes als ‘Tim’, ‘Rozane’, ‘Mensen van 18’, ‘Kristien’ en ‘De kleine man‘, bijna nog dagelijks één of meerdere malen te beluisteren op verschillende radiozenders. Liedjes van Wim vindt je nog ieder jaar terug in ‘De 100 beste van …’ en ‘De 1.000 klassiekers van …’ en krijgen ereplaatsen in ‘Zo is er maar één’ en in de ‘Eregalerij’.
Tal van collega’s brachten een cover en zijn liedjes zijn ondertussen terug te vinden op meer dan 80-tal verzamelalbums. Dimitri Van Toren, Hans De Booij, Marijn Devalck en Della Bosiers verwerkten hun herinnering aan Wim De Craene in een hommagelied.

bron: Officiële website Wim De Craene www.wimdecraene.net