Axelle Red
Fabienne Demal 15-02-1968
3 Singles bekijken van Axelle Red
Red is geboren in de Belgische provincie Limburg. Haar vader was advocaat en Schepen van Sport in Hasselt voor de Vlaamse liberale partij Open-VLD.
In 1993 studeerde Red af als juriste aan de Vrije Universiteit Brussel. In datzelfde jaar verscheen haar eerste album ‘Sans Plus Attendre’ dat voor haar doorbraak zorgde in Frankrijk, Zwitserland, Canada en België.
In 1996 werkte Red samen met verschillende muzikanten van het Stax label (onder wie Steve Cropper en Isaac Hayes) aan haar nieuwe soulsingle A Tâtons. De opnamen vonden plaats in Memphis. De single werd een hit en kreeg een IFPI Platinum Europe Award. Een jaar later stond ze voor het eerst in de Parijse Olympia.
In 1997 werd Red ambassadrice van United Nations Childrens Fund (Unicef) om op te komen voor de rechten van kinderen en vrouwen in oorlogsgebieden en ontwikkelingslanden. Hetzelfde jaar zette ze zich in voor de Ottawa-conventie tegen landmijnen en kwam ze in Haïti in contact met kinderen die zonder proces in erbarmelijke omstandigheden waren opgesloten in gevangenissen.
In 1998 trouwde Red. Tevens raakte ze zwanger van haar eerste kind. Tijdens de openingsceremonie van de wereldbeker voetbal in de Stade de France in Parijs zong ze met Youssou N'Dour de officiële hymne La Cour des Grands voor de Franse televisie. Haar aan Soul en Rhythm & Blues gewijde show ‘The Soul of Axelle Red’ (in het Antwerpse Sportpaleis en het Parijse Palais des Congrès) speelde ze samen met Wilson Pickett, Sam Moore, Eddy Floyd, Percy Sledge en Ann Peebles. In hetzelfde jaar bracht ze haar Spaanse album ‘Con Solo Pensarlo’ uit.
In 1999 kreeg Red in Frankrijk de Victoire de la Musique voor vrouwelijke artieste van het jaar. In diezelfde periode verscheen haar derde studioalbum, ‘Toujours Moi’, dat meer dan 800.000 albums verkocht. Ze trok naar Azië, waarnaar ze als student al regelmatig reisde.
In 2002 verscheen het vierde studioalbum ‘Face A/Face B’. De titel verwijst naar de vinylplaten ‘fast and slow’ uit de jaren 60 (een snelle kant voor dans en de andere voor slows) – een coproductie met Al Stone (o.a. producer van Jamiroquai, Björk,…) de verschillende thema’s op dit album gingen vooral over extremisme, antiglobalisme, antipersoonsmijnen, kindsoldaten, drugs. Red keerde terug naar Cambodja in het kader van de campagne tegen antipersoonsmijnen, belandde in de Mexicaanse staat Chiapas midden in een betoging van de Zapatista’s voor de rechten van de oorspronkelijke bevolking en bezocht in Vietnam een project van Handicap International.
In 2003 werd haar tweede dochter geboren en verscheen er een cd-box met 3 cd’s met daarop eerder onuitgegeven nummers zoals duetten met Charles Aznavour, Francis Cabrel, Stephan Eicher, Sylvie Vartan, Arno en Tom Barman. Het duet met Renaud Manhattan-Kaboul werd het meest gedraaide nummer in Frankrijk. Er werden meer dan 800.000 singles van verkocht en Red en Renaud kregen een NRJ music award op de Midem in Cannes.
Nadat ze in juni 2004 in Congo op de vlucht moest voor onlusten, voerde Axelle in juli van dat jaar in Niger met Unicef campagne tegen vrouwenbesnijdenissen en kindhuwelijken. ‘French Soul’, een eerste ‘Best Of’ verscheen met twee onuitgegeven songs I Have A Dream-J’ai Fait Un Rêve, een eerbetoon aan Martin Luther King. Red regisseerde de twee video’s. Zwanger van een derde dochter eindigde ze het jaar met een blitzbezoek aan Sri Lanka met Unicef hulpgoederen voor de door de tsunami getroffen bevolking.
In 2005 trok Red naar het noorden van Senegal voor de campagne ‘Make noise till Hong Kong’ van de Franse Oxfam/Agir Ici. Ze pleitte er voor eerlijke handelsprijzen. In mei nam ze in Genève samen met Peter Gabriel en Youssou N’Dour deel aan het concert naar aanleiding van de zestigste verjaardag van de Verenigde Naties en bedankte Kofi Annan Red voor haar humanitaire inzet bij de verschillende NGO’s. Ze was samen met Bob Geldof woordvoerster voor ‘Live 8 in France’ en trad op 2 juli 2005 aan het Kasteel van Versailles op voor 200.000 mensen tijdens het benefietconcert. Op de Europese top vroeg Red officieel aan Barroso, voorzitter van de Europese Commissie, het budget te verhogen voor de ontwikkeling van de Derdewereldlanden.
In 2006 verscheen ‘Jardin Secret’, het vijfde studioalbum van Red, over hoop, optimisme en positief denken. Een vlucht in een persoonlijke utopische wereld als reactie op de zwartgalligheid in de wereld. De opnames vonden plaats in de Royal studios van Willie Mitchell in Memphis (waar Al Green en Ann Peebles al hun platen opnamen) In september 2006 ontving Red van de Franse minister van cultuur Renaud Donnedieu de Vabres de hoogste artistieke onderscheiding en werd ‘Chevalier dans l’Ordre des Arts et des Lettres’. Ze nam deel aan de 0110-concerten tegen onverdraagzaamheid en racisme in Antwerpen en Brussel.
In mei 2008 kende de Universiteit Hasselt Red de eretitel ‘Doctor Honoris Causa’ toe omwille van sociaal engagement als artieste en mensenrechtenactiviste. Naar aanleiding van de internationale vrouwendag was Red gastspreker op de Raad van Europa tijdens een debat over ‘domestic violence’. Ze schreef haar eerste Engelstalige album ‘Sisters & Empathy’ en nam het op met haar vaste muzikanten Michael Toles en Lester Snell uit Memphis en Jeff Anderson en Damon Duewhite uit New York, maar deze keer ook met de hulp van Mauro Pawlowski, Tom Barman, Jeffrey Burton en Steven Debruyn.
In het voorjaar 2013 kreeg de zangeres een tentoonstelling over haar voorliefde voor (Belgische) mode in het Modemuseum Hasselt waar zij op vraag van directeur Kenneth Ramaekers een persoonlijk verhaal bracht over het belang van mode in haar leven. De tentoonstelling onder de naam Axelle Red - Fashion Victim had ook aandacht voor fotografie en (video)kunst. Haar collectie Belgische mode dankte zij aan haar bestellingen voor haar garderobe. Zij gaf mee dat elke look die ze neerzet een eigen creatie inhoudt, terwijl zij vaak stukken van ontwerpers voorziet van een eigen touch in combinatie met vintage. De expo pakt uit met een rits bekende namen uit de modewereld zoals Veronique Leroy, Elvis Pompilio, Maison Martin Margiela, Olivier Theyskens, Helmut Lang, A.F. Vandevorst, Ann Demeulemeester, Christian Wijnant, Veronique Branquinho, Bruno Pieters, Haider Ackermann, Tim Van Steenbergen en accessoires van Margiela en Elvis Pompilio.
bron: Wikipedia
bron: Officiële website
